سید احمد پسر روح‌الله خمینی در مورد پدرش گفته است:
«امام یک مگس را که توی اتاق هست امشی نمی‌زنند، آن مگس را می‌گیرند در اتاق را باز می‌کنند و آن حیوان را بیرون می‌کنند. می‌گویند یک حیوان را چرا بگیریم چرا چیزش کنیم.»
وقتی این جمله شنیده می‌شود اکثر شنوندگان روح‌الله خمینی را ستایش می‌کنند و بر مهربانی‌های وی اعتراف می‌کنند و وی را دارای رئوف‌ترین قلب‌ها می‌دانند. تبلیغات گسترده صورت گرفته توسط رسانه‌ها هم که اجازه‌ای به داشتن تفکری جز این برای عده‌ای که فقط از رسانه‌های وابسته به رژیم تغذیه می‌شوند، نمی‌گذارد. اما باید پرسید آیا خمینی به این اندازه مهربان بود؟
جالب آن است که کسانی که این حرف‌ها را باور می‌کنند اصلا از خود نمی‌پرسند که اعدام‌های سال ۶۷ که منجر به کشته شدن نزدیک به ۵۰۰۰ نفر شد به دستور چه کسی صورت گرفت؟ آن‌ها نمی‌دانند که همین امام راحل و رئوف در حکمی آن‌ها را خائن می‌نامد و مستحق مرگ می‌داند و اختیار جان آن‌ها را بدون تشکیل یک دادگاه عادل به «کمیسیون مرگ» شامل قاضی شرع یعنی کسانی مانند «نیری»، دادستان‌های انقلاب همانند «اشراقی» و یک نماینده از وزارت اطلاعات قرار می‌دهد. آن‌ها نمی‌پرسند و خبر ندارند از اعدام‌های صورت گرفته مدرسه رفاه و اعدام‌های بی‌رحمانه که توسط صادق خلخالی انجام گرفت. همان عده هم حکم خمینی درباره سلمان رشدی را می‌ستایند در حالی که بسیاری این کتاب را نخوانده‌اند و هرگز آن کتاب را از نزدیک ندیده‌اند. باید گفت خمینی چه به طور مستقیم و چه غیرمستقیم باعث ریخته شدن خون‌های بسیاری شده است و شاید باید در تصویر ارائه شده از وی آن گونه که در رسانه‌های وابسته مدح و ثناگویی شده است، شک کرد.
azadyeiran 