ما ایرانیها بیش از یکصد سال پیش اولین انقلاب مدرن خاورمیانه را در ایران آغاز کردیم ،
خیلی قبل از آن که اعراب از خواب هزار ساله خود بیدار شوند .
در صد سال اخیر نیز بارها ، در جنبش ملی کردن نفت و در انقلاب 57 نشان دادیم
که در شهامت انقلابی از هیچ ملت دیگری کم نداریم .
حیران مانده ام که ما را اکنون چه شده ، که اعراب یکی پس از دیگری دیکتاتورهای مزدور خود را سرنگون میسازند
و ما ساکتیم و دست روی دست گذاشته ایم .
آیا برای سال جدید هیچ برنامه ای داریم ؟
آنها هر روز در خیابان هستند ، منتظر هیچ بهانه و فراخوانی نیستند .
خیلی ساده ، خیابان را ترک نمیکنند و به خانه ها باز نمیگردند .
اینقدر میمانند تا دیکتاتور سرنگون شود .
ما یک تظاهرات میکنیم سپس به خانه ها باز میگردیم و به دیکتاتور فرصت میدهیم تا تجدید قوا کند ،
برنامه ریزی کند و با نیروی بیشتر به خیابان بیاید .
چرا ما هر روز در خیابانها نیستیم ؟
دیکتاتور را باید فرسود ، و این کار فقط با تظاهرات هر روزه ممکن است و بس .
باید تظاهرات کرد و اعتصاب و تحصن . ولی ما ساکت نشسته ایم .
با این رهبران و با این برنامه ریزی اگر زودتر از صد سال دیگر به آزادی برسیم هنر کرده ایم .
azadyeiran 