راه امام …خط امام

راه امام

در آستانه سی و دومین سالگرد سخنرانی مشهور و تاریخی خمینی در 12 بهمن 57 در بهشت زهرا قرار داریم .

 سخنرانی ای که سالهاست در مجامع رسمی شنیده نشده و پخش آن هم از صدا و سیما قدغن شده است .

 آنچه خمینی ( یا به تعبیر بعضی ها حضرت امام ! ) در آن سخنرانی به مردم اعلام کرد چیزی نبود جز مشتی لاطائلات که نشان داد وقتی خمینی افسارش دست خودش باشد و امثال قطب زاده و یزدی کنارش نباشند که برایش بنویسند و با اشاره چشم و ابرو تصحیحش کنند ، نه تنها یک رهبر سیاسی نیست بلکه بقاعده یک انسان معمولی جامعه هم از سیاست و اقتصاد سرش نمی شود .

بخصوص آنجا که گفت : آب را مجانی می کنیم ! برق را مجانی می کنیم ! و چه و چه و چه …. شوربختانه ماندیم و به چشم خودمان دیدیم که نه تنها آب و برق و نفت و اتوبوس و … را مجانی نکردند بلکه بقول ظریفی – با عرض پوزش – آنچه مجانی کردند تنها و تنها زندگی و آینده مردم فلک زده ایران بود .

 قرار بود ما را بدرجه انسانیت برسانند که الحق رسیدیم .

 فساد و اعتیاد و رشوه خواری و قتل های ناموسی و خانوادگی و فقر و بدبختی و رسوایی جهانی برای وطنمان و عقب ماندگی در تمام عرصه های پیشرفت ، چیزی نیست که یک شبه بدست آمده باشد .

 سالهاست این آقایان و دنباله روان خمینی و پیروان و اذناب و شاگردان او زحمت کشیدند تا این کشور را به چنین روزی بیندازند .

 آنقدر بر سرمان زدند که به آن عادت کردیم .

 کارمان به جایی رسیده که اگر آنها نیز بر سرمان نکوبند خودمان بر سر و مغزمان میکوبیم و تمام بدبختی های خودمان را فراموش می کنیم و به یاد افسانه های قدیمی و کودکان بجا مانده واقعه کربلا میگرییم .

باید به جایی برسیم که بدانیم آنچه امروز عزا می خواهد و سیاهپوشی نیاز دارد ، زندگی خودمان است نه آنچه که – بفرض واقعیت داشتن – 1400 سال پیش در صحرای کربلا اتفاق افتاده است .

 در واقع جمهوری اسلامی هیچ کاری را مجانی نکرد و برای هر اتفاقی که در این سالیال در ایران افتاد بهای سنگینی بود که مردم با جان و مال و ناموس و زندگی شان پرداختند .

 تنها چیزی که دولت جمهوری اسلامی بصورت مجانی کرد …. بود .

حال این مائیم و این هم دشمن تا دندان مسلح : اگر درد آزادی نداریم لااقل درد شکم و نان شب سفره بچه هایمان را که داریم

خط امام